Afgelopen half jaar heeft Lieke fulltime meegedraaid in het werk van De Open Poort. Lezen jullie mee met haar ervaringen? Vandaag deel 1 van de 4.
‘Wat vond je van afgelopen half jaar?’ Tja, zet dat maar eens op papier. Om bij het begin te beginnen was de stap om aan deze reis te beginnen best wat voor mij; zo avontuurlijk was ik eigenlijk helemaal niet. Maar toen ik met André en Agaath gebeld had leek het wel of de brug over de kloof eigenlijk gelijk al was gevormd. Het voelde ‘gewoon goed’. Als ik daar nu zo op reflecteer is dat gewone gevoel juist wat het zo bijzonder maakte.
Aan het begin was alles natuurlijk wennen; de omgeving, het klimaat. André en Agaath lieten me het eiland zien en vertelden allerlei verhalen over wat ze meegemaakt hadden afgelopen jaren op het eiland. Vaak was verbazing het eerste gevoel dat daarbij in me opkwam. Hierdoor leerde ik wel beetje bij beetje hoe het eiland (de cultuur en de mentaliteit van de bewoners) in elkaar stak. En heel eerlijk begrijp ik er nu soms nog niks van. Ik bewonder hoe André en Agaath daar steeds doorheen hebben gewandeld. Soms was het vast even tegen de muur stoten, maar toch kwam er een oplossing.
Een jongetje kwam om te lezen, maar voordat hij eenmaal ging zitten moest alles in de kamer natuurlijk een keertje aangeraakt worden. Zo ook de thermometer. Het bleef niet bij aanraken, maar het ding kwam van de muur af en was dus kapot. Hij probeerde het eerst nog voor me te verbloemen door hem met z’n hand tegen de muur te houden. Maar toen ik erop aandrong dat we nu toch echt gingen lezen moest hij hem wel loslaten. Het was duidelijk dat hij zich schuldig voelde, hij kroop helemaal in z’n eigen schild. Ik haalde André erbij om er gewoon even over te praten met hem. We hadden al heel vaak duidelijk gemaakt dat we niet boos waren, maar dat we graag van hem wilde horen dat hij het per ongeluk kapot had gemaakt. Hij bleef echter ineengedoken zitten en er kwam geen woord uit. Na veel geduld en pogingen tot praten werd het toch positief met een lach en een box afgesloten. Maar dit zegt natuurlijk wel wat over de manier waarop er anders op zo’n situatie wordt gereageerd en wat voor vaardigheden ze eigenlijk missen om met zo’n situatie goed om te kunnen gaan.
