Afgelopen half jaar heeft Lieke fulltime meegedraaid in het werk van De Open Poort. Lezen jullie mee met haar ervaringen? Vandaag deel 4 van de 4.
De natuur van het eiland heb ik ook ontdekt. Mooie wandelingen en bezienswaardigheden. Een auto is op het eiland wel een must. Gelukkig had ik een mooie vierwieler tot mijn beschikking die me bijna altijd op de bestemming bracht. Daarnaast heb ik een aantal gezellige meiden ontmoet waarmee ik regelmatig afsprak; iets actiefs doen, lekker een relaxdagje op het strand of een nieuw eettentje uitproberen. Ik heb dus ook zeker genoten! Al genoot ik ook van alle dingen die zich bij de Open Poort afspeelden hoor!
Toen kwam het eind van mijn avontuur langzaam in zicht. Zoals typisch Lieke gaan de radertjes dan in mijn hoofd overuren draaien. Terugkijken op alles wat ik het afgelopen half jaar heb ervaren zette me ook aan het denken over hoe dit mij als persoon gevormd heeft. Ik vind het lastig onder woorden te brengen, maar ik weet zeker dat er nu een andere Lieke het vliegtuig in is gestapt dan 5.5 maand geleden. Ik kan er niet de vinger op leggen wat er nu precies in me is bewogen, maar ik denk dat dit straks in Nederland op meerdere momenten naar boven zal komen. Dan komen de momenten waarop je je pas bewust wordt wat bepaalde ervaringen met je hebben gedaan.
Op de laatste dag voor mijn vertrek was er nog huiswerkbegeleiding. Dus toen ik mijn koffers had gepakt ging ik nog even van iedereen afscheid nemen. Een van de jongetjes kwam aan met een tekening die hij had gemaakt, deze was voor mij en mocht ik meenemen naar Nederland voor op mijn kamer. Een ander jongetje zag dat ik met mijn dichte koffer mijn kamer uitkwam en kromp toen in elkaar. Ineens hoorde we een zacht gesnik. Ik gaf hem een dikke knuffel. ‘Niet doen, niet weggaan,’ zei hij. Toen moest ik ook wel even een traantje wegpinken. In het klaslokaal waar de rest van de kinderen nog waren ging ik ook nog even gedag zeggen. Ik kreeg een knuffel en een zwaai. Ik vond het grappig om bij iedereen hun unieke persoonlijkheidje terug te zien in de manier van afscheid nemen.
Een ding staat buiten kijf: dit was/is een super waardevolle ervaring die ik de rest van mijn leven meedraag. Ik ben heel dankbaar voor alles wat op mijn pad is gekomen! En speciaal aan André en Agaath; Masha danki voor alles. Was dit nu de 1001e keer een bedankje?
Het afscheid was dubbel: met een lach, een traantje en veel brasa’s (knuffels) heb ik mijn avontuur mooi af mogen sluiten. En ik zeg afsluiten, maar dit is overduidelijk een verhaal met een open einde… Ik zeg dan ook tegen iedereen op Curaçao, tot ziens!
